Eerst maar eens even een potje woordeloos ervaren.

Gepubliceerd op 25 januari 2024 om 21:11

Als (systemisch-existentieel) coach werk ik met mensen die gelukkiger, vitaler en vrijer willen zijn, die willen groeien, zich willen ontwikkelen en zelfs (op advies van de alwetende coach) een ‘betere versie’ van zichzelf willen worden. Samengevat: de meeste van onze cliënten willen anders zijn, andere omstandigheden of zich anders voelen dan nu het geval is.

Daar zit wel enige logica in want dat is precies de beweging die ten grondslag ligt aan de huidige probleemervaring. De cliënt heeft ooit gehoord dat hij of zij niet goed genoeg was, moest veranderen of iets of iemand moest worden wat die persoon op dat moment nog niet was.

 

Afgelopen week belde ik met een collega om een aantal dingen af te stemmen voor de masterclass Fenomenologie & Innerlijke structuur. Voor we het wisten vonden we onszelf in een filosofische verkenning op dit onderwerp: de drang naar verandering, heling, groei en verbetering als beweging van deze tijd, waar we -voor we het weten- onbewust aanmatigend aan meewerken in onze dienstverlening.


De beweging geeft ons enerzijds energie, schijnbare regie en betekenis en voelt ook wel lekker; we denken invloed te hebben op een situatie vanuit ons beperkt weten.

Maar we spraken ook een bepaalde verandervermoeidheid en verwrongen gevoel naar elkaar uit.

Het hebben van hoop of verlangen naar betere tijden is in oorlogstijd en crisis wellicht noodzakelijk om te overleven, maar kun je ook een andere beweging verkennen als je niet persé in levensgevaar bent?

Ofwel: 
- hoe staat het met je vermogen om te aanschouwen en echt te kijken naar hoe het leven nu is?
- kan je hier zijn, met hoe het leven zich nu manifesteert?
- kun je verduren, doorademen en de ervaring doorvoelen?
- kun je je aanmatigende drang om de situatie een andere kant op te dwingen even inhouden en aanschouwen wat er dan ontstaat?
- kun je ergens in jou de eerbied vinden voor het leven, zoals die zich op dit moment aandient?

𝑲𝒂𝒏 𝒋𝒆 𝒅𝒆 π’‡π’†π’π’π’Žπ’†π’π’†π’ π’…π’Šπ’† π’—π’†π’“π’”π’„π’‰π’Šπ’‹π’π’†π’ 𝒅𝒆 π’“π’–π’Šπ’Žπ’•π’† π’ˆπ’†π’—π’†π’, 𝒛𝒐𝒏𝒅𝒆𝒓 𝒛𝒆 𝒕𝒆 π’ƒπ’†π’—π’“π’‚π’ˆπ’†π’, 𝒕𝒆𝒓 π’—π’†π’“π’‚π’π’•π’˜π’π’π’“π’…π’Šπ’π’ˆ 𝒕𝒆 𝒓𝒐𝒆𝒑𝒆𝒏 𝒐𝒇 𝒕𝒆 (π’Žπ’Šπ’”)π’Šπ’π’•π’†π’“π’‘π’“π’†π’•π’†π’“π’†π’?

Wat heeft dat voor zin?

Het traint onze vertrouwdheid met het onbeschikbaar open. Hier ontstaan nieuwe bewegingen, voortgekomen uit dat wat groter is dan ons weten of wensen.

Ik heb meerdermaals meegemaakt dat een cliënt aangaf: op de plek van het onbeschikbaar open verandert er niets aan mijn verhaal, mijn omstandigheden of zaken buiten mij en toch is alles (ondefinieerbaar) anders.

Ik geef dan altijd 1 tip: nu de boel even niet definiëren en verklaren, ga eerst maar eens even een potje woordeloos ervaren.

Wil je hier meer over weten? Geef je je dan op voor onze masterclass die Jenya Krul - Brugman en ik verzorgen op 15 maart. Aanmelden kan via deze link.    

« 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.